Lebiodka, całe ziele jest surowcem leczniczy. Zawiera olejki eteryczne, goryczki, garbniki, flawonoidy , sole mineralne i witaminę C. Olejki i garbniki nadają zielu lebiodki właściwości bakteriobójcze i przeciwzapalne, dlatego wykorzystuje się je do płukania gardła oraz do wzmacniających kąpieli. Lebiodka usuwa toksyczne produkty przemiany materii oraz działa przeciwskurczowo na mięśnie gładkie dróg oddechowych, pokarmowych i moczowych. Ziele zwiększa wydzielania śliny, soku żołądkowego i żółci. Można przygotować napar z lebiodki, używając 3 razy dziennie po ½ szklanki, wypijać ½ godziny przed posiłkiem. Napar jest dobry na apetyt i w niedoczynności wątroby. Ziele w mieszankach z (podbiałem, koprem, miodunką plamista, pierwiosnkiem lekarskim pity po ½ szklanki po jedzeniu) ma zastosowanie, jako środek wykrztuśny w nieżytach dróg oddechowych, w gośćcu i skazie moczanowej. Iny napar z mieszanki ziołowej z (lebiodki, kopru, krwawnika, kminku i cykorii) jest dobrym środkiem wiatropędnym, nadmiernej fermentacji jelit i atonii przewodu pokarmowego. Medycyna ludowa wykorzystuje ziele lebiodki pospolitej na ból głowy, w histerii oraz erotomanii. Lebiodka dawniej była stosowana do herbatki i jako tytoń, używano je do farbowania tkanin.
Liści lebiodki dodaje się do kiszonek i konserw oraz jako przyprawy do pieczonych mięs, zup, sosów, sałatek a przede wszystkim pizzy. Ziele używa się do produkcji wódek, likierów i wermutów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz