Oman wielki jest roślina wieloletnią
o charakterystycznym bulwiastym korzeniem .Roślina pochodzi z
terenów Azji Środkowej, uprawiana jest w całej Europie i Ameryce
Północnej. Korzeń omanu wielkiego ma palący i gorzki smak.
Wykopuje się jego jesienią w drugim lub trzecim roku wegetacji.
Sporządza się z niego lecznicze napary , nalewki bądź miele się
go na proszek.
Każdy postać tego leku zawiera
podstawowe składniki:olejek eteryczny,inulinę,związki podobne do
kamfory oraz sole mineralne. Odwar z kłączy działa bakteriobójczo
,służy do płukania jamy ustnej, w stanach zapalnych dziąseł oraz
do przemywania ran.
Wewnętrznie napar z korzenia wzmaga
pracę jelit i ułatwia trawienie. Stosuje się go również w walce
z pasożytami przewodu pokarmowego oraz jako środek moczopędny.
Napar lub inhalacje stosuje się w nieżytach górnych dróg
oddechowych. O właściwościach wykrztuśnych korzenia decyduje
głównie olejek eteryczny ,który powoduje rozrzedzenie wydzieliny
błon śluzowych przewodu oddechowego i pobudzenie ruchu nabłonka
rzęskowego a na koniec odruch wykrztuśny.
Gorycz i pieczenie po zażyciu
lekarstwa w postaci proszku, można zmniejszyć dodając miód lub
syrop. W takiej postaci sproszkowany korzeń wymieszany z miodem ,
nie podrażnia zbytnio błony śluzowej żołądka i wzmaga
wydzielanie soków trawiennych oraz żółci i zapobiega procesom
fermentacji w jelitach.
Z ziela omanu robi się cukierki
łagodzące dolegliwości występujące w astmie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz